روابط دندانی فکی ایده آل می باشد و دندانها بطور کاملا منظم پهلوی هم قرار گرفته اند.

فک بالا جلوتر از فک پایین قرار گرفته است. این حالت ممکن است بخاطر جلو بودن فک بالا، عقب بودن فک پایین و یا هر دو به وجود آید. جلو بودن فک بالا اغلب توسط درمانهای ارتودنسی قابل درمان است. عقب بودن فک پایین معمولا درسنین پایین توسط درمانهای ارتودنسی که به رشد فک پایین کمک می نماید و در سنین بالاتر همراه با جراحی فک قابل درمان است.

هرگاه فک پایین بیماری جلوتر از فک بالای او باشد، بیمار در این گروه قرار می گیرد. مشکل این بیماران اغلب ارثی می باشد. در سنین پایین( 7 تا 11 سالگی ) امکان درمان آن توسط ارتودنسی و در سنین بالاتر توسط درمان ارتودنسی همراه با جراحی فک امکان پذیر است.

اختلافات عرضی فکین باعث بوجود آمدن این مشکل می گردد. این مشکلات در سنین کودکی توسط ارتودنسی به تنهائی و در بزرگسالان اغلب توسط ارتودنسی همراه با جراحی قابل درمان می باشد.

این حالت زمانی که دندان دائمی تشکیل نگردد و یا در فک وجود نداشته باشد، بوجود می آید. این مشکلات اغلب توسط درمانهای ارتودنسی و پروتز قابل درمان می باشند.

هرگاه اندازه دندانها کوچکتر از اندازه فک باشد، فضاهای خالی بین دندانها مشاهده می گردد که بستن این فضاهای خالی توسط درمانهای ارتودنسی امکان پذیراست.

نا منظم بودن دندانها زمانی بوجود می آید که شاهد کمبود فضای فکی باشیم. این نامنظمیها بخاطر عدم تناسب اندازه دندانها و فک می باشد که توسط درمانهای ارتودنسی قابل درمان است.

این حالت زمانی بوجود می آید که دندانهای قدامی بالا و پایین به یکدیگر نمی رسند. این مشکلات توسط قرار گرفتن انگشتان،زبان و یا جسمی دیگر بین دندانها و یا بخاطر رشد عمودی فک بالا همراه با تنفس دهانی بوجود می آید. جلوگیری از گذاشتن انگشتان بین دندانها در سنین پایین همچنین تنفس از راه بینی کمک شایانی در جلو گیری از این مشکلات می نماید. در سنین بالاتر امکان درمان این مشکلات توسط درمانهای ارتودنسی به تنهائی و یا همراه با جراحی امکان پذیر است.

به دندانهائی گفته می شود که به تنهائی قادر به رویش نمی باشند. این دندانها توسط درمان ارتودنسی همراه با جراحی جهت نصب وسیله ارتودنسی به آنها و هدایتشان به مکان مناسب توسط نیروهای ارتودنسی، قابل درمان می باشند. قابل توجه، امکان و یا عدم امکان هدایت این دندانها به مکان مناسب آنها در فک دندانی تا زمان اعمال نیروی ارتودنسی( پس از جراحی این دندانها ) قابل پیش بینی نیست.